Sztuką jest żyć z tego, co się kocha.

Sztuką jest żyć z tego, co się kocha.
  • Opublikowano: 2016-05-11

Krzysztof Witecki kojarzony jest głównie z magazynem Dolce Vita. W tym wywiadzie powiada o pasji, której oddał sporą część swojego życia. Czym zajmuje się poza sferą zawodową?

Michalina Tańska:Pamiętasz swoje pierwsze zdjęcie? Czy mógłbyś je opisać?

Krzysztof Witecki:Pierwszych zdjęć nie pamiętam. Było to bardzo dawno. Miałem wtedy 15 lat i aparat ZENIT. To w zasadzie była inna era fotografii.
Aby bawić się tym, lub wykonywać zawód fotografa trzeba było skończyć odpowiednie artystyczne szkoły. Oddać kilka lat życia. Biegało się z aparatem o banalnej konstrukcji po plaży, lasach i fotografowało się przyrodę, znajomych, ulice. Potem cały ryzykowny rytuał wciągania filmu światłoczułego do koreksu. Wywoływanie, suszenie. A na końcu spędzało się całe godziny w ciemni. Nie było to zdrowe…ale wkręcało jak obecne gierki na telefonie.Tak sobie teraz myślę, że byłem świadkiem wielkiego skoku technicznego. A co z tamtymi latami? Hm… wydaje mi się, że są stracone. Nie przydatne w obecnej czasoprzestrzeni. Traktuje to jak przygodę. Bo co mogę innego zrobić. Ale nie żałuję…zawsze w życiu stawiałem na technologie. Ten świat cyfrowej fotografii bardziej mi się podoba.

M.T.:Jak wyglądały Twoje początki? W jaki sposób ewoluowało hobby, jakim jest fotografia?

K.W.:Początkowo byłem nastawiony do fotografii, jako elementu sztuki. I tak ją traktowaliśmy. Organizowało się wystawy, wernisaże. Ludzie przychodzili i oglądali świat jaki przekazywał autor zdjęć na dużych powiększeniach. Trudno w to uwierzyć, ale ludzie szanowali fotografię. Potem znalazła ona swoje zastosowanie w kolorowej reklamie. Z czasem stała się powszechna i mało wartościowa. Zalała nas fala tandety i amatorszczyzny, która jak wirus wkroczyła w rynek. Była tanią usługą, co w dobie poszukiwania oszczędności w firmach znalazła swoje miejsce.

M.T.:Co fotografujesz ze szczególnym sentymentem?

K.W.:W każdy temat angażuję się w 110% . W wielu przypadkach, przesadzam z jakością i dokładnością.
Nadal lubię fotografować portrety. Ciekawi mnie miasto: jako skupisko architektury, komunikacji, ludzi.
Bywają momenty, że wybywam za miasto i spędzam czas rejestrując kawałki zielonej przestrzeni. Wtedy wsłuchuje się w świat, który mnie otacza. Doceniam śpiew ptaków, szum potoków, chłód wody w strumieniu i ciepło rozgrzanej słońcem łąki.I co ważne…jestem sam na sam ze swoimi myślami.
Jestem znany, że zawsze na zdjęcia wożę ze sobą cały samochód sprzętu. Ludzie patrzą się na mnie jak na dziwaka. A to tak naprawdę podstawowe narzędzia do tego, aby uzyskać pożądany profesjonalny efekt.

M.T.:Myślałeś o prowadzeniu bloga fotograficznego?

K.W.:Nie czas na to. Większość blogów to totalna tandeta. Robi się dla mody. Ludzie nie mają nić odkrywczego do przekazania.
To naciąganie i oszukiwanie samego siebie oraz innych. Nie wiele jest blogów, które coś wnoszą w nasz świat. Doceniam takich ludzi, którzy potrafią w ładny sposób dzielić się z innymi swoimi pasjami. Może przyjdzie taki czas w moim życiu. Kto wie.

M.T.:Spotkałeś się kiedyś z dotkliwą krytyką swoich prac?

K.W.:Czy jesteś wstanie dogodzić wszystkim? Jeśli nie, to zawsze znajdzie się ktoś taki. Ale ja przyjmuję tylko konstruktywną krytykę. Wtedy zapisuje ją głowie i staram się być lepszy następnym razem. Inne krytyki pomijam. Na wystawy fotografii zapraszało się zacne gremium profesorów, kolegów profesjonalistów. Czasem cenne było posłuchać ich uwag oraz opninii.

M.T.:Jakie cechy osobowości powinien mieć dobry fotograf?

K.W.:Hm… Tak naprawdę dziś fotograf jest wypierany przez blogera. Ostatnio na jednej z imprez w eleganckim hotelu zauważyłem więcej fotografów-blogerów niż nas zawodowców. Wkręcają się wszędzie i robią tysiące zdjęć. To gorsza szarańcza niż włoskie paparazi. Przez to ta jakość i często przekaz są zakłamane.

M.T.:Największe wyzwanie fotograficzne, któremu kiedykolwiek stawiłeś czoła?

K.W.:Ta największe są przede mną. Każdy plan zdjęciowy to wyzwanie. Trzeba zapanować nad 10-15 osobami ekipy. Zarządzasz czasem, przetrzenią i jednocześnie odpowiedzialna jesteś za efekt. Co innego jak jesteś sam na sam z modelka. Chciałbym wydawać swoje albumy.
Jest kilka tematów z którymi chciałbym się zmierzyć. - ale to niech zostanie jeszcze tajemnicą.

M.T.:Które zdjęcie kosztowało Cię najwięcej wysiłku?

K.W.:Byłem na róznych planach zdjęciowych. Operacja na otwartym sercu była bardzo ciekawa. Byłem tak blisko człowieka, któremu jest dawane nowe życie.
Ale największym dreszczykiem owiane są zdjęcia kiedy musiałem w grobowcu rodzinnym - liczącym 300 lat zsuwać sobie sam wieka od trumien i fotografowałem zasuszone zwłoki. Pamietam, że było dwóch panów, kobieta i dziecko. Miałem wtedy ze dwadzieścia lat. Prowizoryczny halogen, który oświetlał komnatę był rajem dla niezliczonej ilości komarów i innych latających owadów. Topiły się w żarówce wydając mało fajny zapach…. w tym miejscu i okolicznościach miało to znaczenie. (śmiech).

M.T.:Jedno największe marzenie związane z fotografią?


K.W.:Tylko jedno? hm… to niesprawiedliwe! Nie chcę marzyć….. wolę żyć tu i teraz robiąc to co kocham.

A sztuką jest żyć z tego, co się kocha. To jest prawdziwe wyzwanie.

Udostępnij


Komentarze